zondag 17 mei 2020

Review: The Bobby Lees - Skin Suit (Alive Natural Sound Records, 2020) (Surf / Garagerock)

The Bobby Lees uit Woodstock, New York, Amerika, bestaat uit: Sam WQuartin - zang en sologitaar, Kendall Wind - basgitaar en achtergrondzang, Nick Casa - sologitaar en zang en Macky Bowman - drums en achtergrondzang.
De band bracht hun debuut album "Beauty Pageant" op 2 februari 2018 als LP en als digitale download uit en op 8 mei 2020 verscheen hun album "Skin Suit", waarop 13 nummers staan, als CD en als digitale download via Alive Natural Sound Records.
The Bobby Lees, die afgelopen jaar speelden met onder andere: The Chats, Future Islands, Boss Hog, Daddy Long Legs, Shannon & The Clams en Murphy's Law, werden op deze plaat bijgestaan door underground legende Jon Spencer (The Blues Explosion), die het album produceerde.

Het album "Skin Suit" start met "Move", waarin de band een korte punkrock song in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die invloeden van noise heeft en tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Coin", een heerlijke swingende uptempo mix van surf en post-punk, die bij tijd en wijle vrij heftig klinkt.
Daarna volgen "Guttermilk", een geweldige garagerock song, die in een hoog tempo gespeeld wordt en op single is verschenen, "Riddle Daddy", een fantastisch stuk muziek, dat een hypnotiserend terugkerend ritme heeft, garagerock invloeden bevat en swingt als een trein en "Redroom", een verrukkelijke swingende uptempo rock song, waar eveneens een repeterend ritme in zit.
In "Ranch Baby" speelt The Bobby Lees een heerlijke trage duister klinkende song, die een gesproken tekst bevat, in "Wendy", krijg ik een schitterende uptempo surf song voorgeschoteld, die aan alle kanten swingt en in "Mary Jo" hoor ik de band een swingende garagerock in een gemiddeld tempo spelen, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en invloeden van blues bevat.
Dan volgen "Drive", een swingende rock song, die enkele subtiele tempowisselingen heeft, "Russell", een heerlijke aanstekelijke rock song, die in een hoog tempo gespeeld wordt en "Last Song", een traag startende, vrij heftige, song, die naarmate het nummer vordert, steeds meer snelheid krijgt en naar een climax gespeeld wordt, om in rust te eindigen.
Verder hoor ik 2 covers, waarvan de eerste "I'm A Man" van Bo Diddley is en hierin laat de band me genieten van hun uitvoering, die een mix is van blues en garagerock (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en "Blank Generation" (Richard Hell And The Voidoids), een fantastische versie van dit geweldige nummer uit 1977.

The Bobby Lees heeft me met "Skin Suit" van begin tot einde weten te boeien met hun uitstekende muziek, die ik elke liefhebber van garagerock dan ook sterk kan aanraden, waarvan ik "Riddle Daddy" de uitschieter vind.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten