Review: Cowbones - Vox Populi Pollux (Casbah Records, 2014) (Garagerock)

De band Cowbones werd aan het eind van 2007 te Gigors, Frankrijk, opgericht en bestaat uit: Benjamin Aboulafia - zang, Soupyan Cooper - sologitaar, Aaron Josaphat - sologitaar en zang, Ethan Polychronos - drums en keyboard, Yakinthos Danopoulos - keyboard en Rasoul Popper - drums en keyboard.
De band bracht hun debuut album "To Speed, Shock, Spoken, Irregular New Verb" in 2011 in eigen beheer uit.
Hun tweede album "Vox Populi Pollux" is door het Casbah Records label uitgebracht en is alleen op LP verschenen.

De LP bevat 12 songs, waarvan de eerste "No Law" heet en hierin krijg ik een kort psychedelisch elektronisch nummer te horen, waarin de tekst gedeclareerd wordt.
Dit nummer wordt gevolgd door "Cramp", waarin de band een schitterende snelle mix van elektronische muziek, rock & roll en garagerock speelt, waarna ik "Shag" te horen krijg en ook in deze song speelt de band hun zeer swingende hypnotiserende garagerock & roll mix in een hoog tempo.
Daarna schotelt de band me "Go Ahead" voor, een kort intermezzo van nog geen minuut, dat gevolgd wordt door "Honey", een lekker in het gehoor klinkende elektronische post-punk song met een hypnotiserend ritme, waarna "Giu Mio Bello" volgt en ook in dit nummer laat de band me genieten van een swingende hypnotiserende garagerock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Kant-B begint met de fantastische hypnotiserende rock & roll song "New Cobonnies", die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en swingt als een trein. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Vervolgens hoor ik "My Room" en hierin speelt de band een uitstekende swingende elektronische garagerock song, om vervolgens "Pink" ten gehore te brengen en daarin laat de band me opnieuw genieten van zo'n heerlijke hypnotiserende elektronische garagerock song.
In "Don't Movie" hoor ik ook nu weer een geweldige swingende mix van garagerock en elektronische rock, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en in "Love  Song" verrast de band me op een schitterend psychedelisch nummer, waarin de tekst gesproken wordt en het elektronische ritme hypnotiserend werkt.
Het laatste nummer heet "Yellow Schulz" en daarin speelt de band me een lekkere dansbare elektronische song met een aanstekelijk ritme.

"Vox Populi Pollux" van Cowbones vind ik een uitstekend album, dat vol staat met lekker in het gehoor klinkende nummers, die meer dan de moeite waard zijn beluisterd te worden en ik raad liefhebbers van zowel garagerock als rock & roll en elektronische muziek deze schijf dan ook van harte aan.

Review: Black Pistol Fire - Hush Or Howl (Casbah Records, 2014) (Heavy Bluesrock)

Black Pistol Fire is een Canadees rock & roll duo, uit Toronto, dat bestaat uit Kevin McKeown - sologitaar en zang en Eric Owen - drums.
Beide jeugdvrienden, die hun muzikale carrière op high school begonnen, speelden samen in het rock & roll trio The Shenanigans, die de LP "Bombshell Baby" uitbrachten.
Na hun avontuur met The Shenanigans verhuisde het duo in 2009 naar Austin, Texas, Amerika, waar ze onder de naam Black Pistol Fire begonnen op te treden.
Ze namen hun nummers op in een gehuurde garage, waar da baspartijen later bijgevoegd werden en ook veranderde hun geluid in een meer "Southern" stijl.
Ze werden tijdens een optreden in een lokale club in Austin ontdekt door producer Jim Diamond The White Stripes, Jon Spencer Blues Explosion, The Von Bondies), die hun debuut album "Black Pistol Fire" in 2 gescheiden sessies op nam.
Deze werd in februari 2011 uitgebracht en werd door een select aantal platenzaken in Noord Amerika en tijdens live optredens verkocht plus wereldwijd via ITunes.
De LP kreeg positieve kritieken van uitgevers zoals de Austin Chronicle, Pop Music Matters en de Houston Press en werd door meer dan 100 radio stations in Canada en Amerika gedraaid, terwijl hun muziek ook in series als 90210, Hawaii 5-0, Suits, WWE RAW, Sons of Anarchy en The Protector gebruikt werd.
Het duo toerde door Canada en Amerika, maakte een succesvolle toer door Europa en speelde op festivals als SXSW, Headlining Rock The Republic en Mr. Fest. 
Ze stonden op het podium met onder andere Black Rebel Motorcycle Club, Band of Skulls, State Radio, Shonen Knife, Bun B, TOO Short en Lucinda Williams.
In augustus 2012 verscheen hun tweede LP, "Big Beat 59", die in mei 2012 vooraf gegaan werd door de EP "Shut Up!" met daarop 5 songs, die een eerbetoon zijn aan Little Richard.
Om de LP te promoten had het duo het land doorkruist als voorprogramma van Band of Skulls en Black Rebel Motorcycle Club plus een toer met State Radio, inclusief een stop in de beroemde Webster Hall te New York City.
In het najaar van 2012 en het begin van 2013 nam de band nummers op voor hun volgende LP "Hush Or Howl", die in april 2014 via Modern Outsider en Conveyor / Universal Music Canada verscheen en eind 2014 op vinyl via het Casbah Records label is uitgebracht.

De LP bevat 11 nummers, waarvan "Alabama Cold Cock" de eerste is en hierin laat het duo me genieten van een heerlijke mix van bluesrock en garagerock, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en swingt.
Daarna hoor ik "Dimestore Heart Throb", een lekker in het gehoor klinkende uptempo bluesrock song met lichte hardrock invloeden, die gevolgd wordt door "Baby Ruthless", waarin het duo me een uitstekende swingende bluesrock song voorschotelt.
In "Your Turn To Cry" krijg ik een schitterende Southern countryrock song te horen, die swingt als een trein en in "Hipster Shakes" speelt het duo weer een fantastisch stukje progressieve bluesrock.
Dan volgt "Run Rabbit Run", waarin het duo me verrast met een heerlijke mix van blues- en hardrock, die bij tijd en wijle vrij heftig klinkt en enkele prima tempowisselingen bevat.
Met "Honeydripper" krijg ik een geweldige swingende uptempo hardrock song te horen en met "Blue Eye Commotion" hoor ik een zeer swingende mix van hardrock en Southern rock in de stijl van Creedence Clearwater Revival.
Vervolgens speelt het duo "Hush", waarin ik kan genieten van een swingende hardrock song met diverse tempowisselingen en in "Snow Pony" begint het nummer met de eerste tonen van het Animals nummer "Boom Boom", maar al snel verandert dat en krijg ik een stevige rock song te horen met invloeden uit de rap en blues. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het laatste nummer, dat nog geen anderhalve minuut duurt, heet "Grease My Wheel" en daarin laat het duo me genieten van een fantastische country song en zit in de stijl van de muziek van Country Joe & The Fish ten tijde van Woodstock.

Het duo Black Pistol Fire heeft me met "Hush Or Howl" weten te verrassen met hun uitstekende nummers en veelzijdigheid van muziek, waarbij ik me geen moment heb verveeld en ik kan liefhebbers van bluesrock, hardrock, country en van de muziek van The White Stripes en Black Keys dan ook aanraden, deze plaat eens te gaan beluisteren en misschien tot dezelfde conclusie te komen als ik: Geweldig!

Review: Les Rivals - Les Rivals (Casbah Records, 2014) (Garagerock)

Les Rivals is een band uit Parijs, Frankrijk, die bestaat uit: Matthew Lister - zang, Hervé Lefèvre - sologitaar, Samuel Levasseur - basgitaar, Clément Hering - orgel en zang en Dom Karsenti - drums.
De band bracht in augustus 2010 hun debuut single "Take You Out" / "Girls"  via Close Up Records uit, die vooraf werd gegaan door de demo "We Did It To Ourselfs" / "The Gutter" / "Who Are You?" en gevolgd werd door de single "SugarBabies" / "Fruitcake",  die in november 2012 via het Mauvaise Foi Records label uit kwam.
De opnamen voor hun eerste LP begonnen in het voorjaar van 2013 en duurden tot de zomer van dat jaar, waarna Casbah Records het album, dat alleen op vinyl te koop is, in april 2014, uitbracht.
Aan de LP werkt een scala van gastmuzikanten mee, waaronder: Géraldien Chemin - dwarsfluit, Marielle Chatain - saxofoon, Olivier Mislet - trompet, Nelson Silva - trombone, Kik - mondharmonica, Mathieu Karsenti - percussie, Léo Poumay - sitar en Margot - hobo.

Het album "Les Rivals" bevat 11 nummers, waarvan "Police Station" de eerste is en hierin hoor ik de band een schitterende uptempo psychedelische garagerock song spelen, die invloeden kent van het Rolling Stones album "Their Satanic Majesties Request".
Daarna krijg ik "Falling From The Shelter" te horen, waarin de band een uistekende beat song ten gehore brengt, waarin ook garagerock invloeden in zitten.
Dan hoor ik "Glory Days", een heerlijke swingende pop song, waarin de muziek me lichtelijk aan die van The Stranglers doet denken, waarna ik "Hole In My Heart" te horen krijg, dat met een startende brommer begint en ook in deze fantastische snelle punkrock song laat de band me vermoeden, sterk door de muziek van The Stranglers beïnvloed te zijn.
Ook invloeden uit de blues zijn te horen en wel in "In My Bed", waar verder garagerock en psychedelische muziek in te horen is en in "Take Me For A Ride" laat de band me genieten van een geweldige licht psychedelische pop song, waarin subtiel gebruik is gemaakt van de sitar en hier naar luisterend hoor ik ook de invloed van The Beatles in de muziek terug. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Kant 2 begint met "She Don't Care", waarin de band verder gaat met het spelen van heerlijke swingende pop muziek met sixties invloeden en in "Sunshine" krijg ik een vrij commercieel klinkende pop song te horen, die tot dansen aan zet en in dit nummer wordt gebruik gemaakt van een blazerssectie.
Vervolgens hoor ik de band een lekker klinkende pop song spelen, waarin licht psychedelische en progressieve rock invloeden in zitten, getiteld "The Park".
"Pretty Music" klinkt me, zoals de titel al doet vermoeden, als prettige muziek in mijn oren en hier hoor ik de band een schitterende mix van pop en garagerock in een swingend jasje spelen.
Het laatste nummer van de LP heet "Halfway There" en hierin keert de band terug naar het psychedelische spel van de A-kant en in dit nummer krijg ik een waanzinnig goede licht hypnotiserende psychedelische pop song te horen, waarmee de band me volledig in de ban van hun muziek weet te krijgen.

De debuut LP van The Rivals staat vol fantastische songs, waarin de band zich vooral door de muziek van de jaren 60 bands heeft laten beïnvloeden en ik kan iedere liefhebber van dit genre dan ook aanraden, dit album eens te gaan beluisteren, om tot dezelfde conclusie te komen als ik: Schitterend!