Hij bracht zijn debuut CD uit met het album "Now Is The Time", dat in 2012 via Jam Records verscheen, waarna de volgende uitgaven werden uitgebracht: "Time To Fly" (CD, Album, Jam Records, 2015), "Songs From Another Time" (CD, Album, Rock Indiana, 2017), "Between Time And Space" (CD, Album, Rock Indiana, 2019), "Time To Wake Up" (CD, Album, Rock Indiana, 2020), "Abre Los Ojos" (CD, Album, Rock Indiana, 2022), plus de compilatie albums "Open Minds - An Introduction To The Music Of Jeremy Morris And The Lemon Clocks" (CD en LP, Fruits de Mer Records, 2019) en "The First Ten Years" (CDr, Album, eigen beheer, 2023) en de beperkte oplage van de 7" picture disc single "The Open Mind" (Friends Of The Fish, 2019) en op 11 oktober 2023 verschijnt het album "Side-By-Side" als LP en als 2CD via Crustacean Records (een sub label van Fruits De Mer Records)
Op CD1 van "Side-By-Side" spelen de muzikanten: Dave Dietrich - drums (alle tracks), Stefan Johansson - drums en keyboards (track 2), Oscar Cranero - sologitaar (track 2), Carlos Vigara - basgitaar (track 2), Erin Butler - viool (track 5), Brendan Buttler - cello (track 5), Guillermo Cazanave - sologitaar (track 5) en op de CD2, waarop 14 nummers staan, doen de volgende muzikanten mee: Dave Dietrich - drums (alle tracks), Todd Borsch - basgitaar (track 2,3 en 4) en Bill Morris - trompet (track 2 en 10), terwijl Jeremy - zang. solo- en basgitaar, piano, synthesizer en mellotron op alle nummers speelt.
CD1, die 5 nummers bevat, waarvan 4 covers, start met "Green Tambourine" (origineel van The Lemon Pipers uit 1967), waarin Jeremy And The Lemon Clocks een 18 minuten durende psychedelische uitvoering ten gehore brengt, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en na 3 minuten verandert in een fantastisch progressief stuk muziek met acid rock en psychedelische invloeden, om enkele minuten voor het einde in een langzamer tempo over te gaan.(luister naar een deel van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan volgt een lange (17 minuten) versie van "Crimson And Clover" (Tommy James And The Shondels, 1969) en hierin laat de band me genieten van een heerlijke uitvoering, die 12 minuten langer dan het origineel duurt en na iets meer dan 8 minuten verandert in een geweldig nummer met een terugkerend licht hypnotiserend drums ritme met acid rock en Oosterse invloeden en enkele minuten voor het einde even terug in het begin tempo terug te komen, om het nummer in rust af te sluiten.
In "Pictures Of Matchstick Man" (Status Quo, 1968) zet Jeremy And The Lemon Clocks me een uitstekende song voor, die het origineel sterk benadert.
Daarna krijg ik een lange versie (24 minuten) van "Spririt In The Sky" (Norman Greenbaum, 1969) te horen, die psychedelische en acid rock invloeden bevaten na bijna 10 minuten Oosterse geluiden krijgt bijgevoegd, om halverwege meer snelheid te krijgen en te veranderen in een uptempo stuk progressieve rock muziek, dat swingt als een trein en invloeden van spacerock heeft en dit verandert na 6 minuten in een mooi psychedelisch stuk met een traag tempo.
CD1 wordt afgesloten met een eigen nummer van de band uit 2023, getiteld "Revolution #7", een prachtig licht psychedelisch nummer met een niet al te hoog tempo, invloeden van de muziek van The Beatles, Oosterse en experimentele muziek en tempowisselingen, dat voor de laatste 4 minuten van het nummer over gaat een rustig melodisch elektronisch stuk muziek.
CD 2 telt 14 covers en begint met "Do Ya" (The Move, 1971), waarin Jeremy And The Lemon Clocks een heerlijk swingende rock song speelt, die invloeden van glamrock heeft en een dansbaar tempo bevat en dit nummer wordt gevolgd door een schitterende uitvoering van "It's All Too Much" (The Beatles, 1969), die het origineel sterk benadert en het voor mij ultime Beatles nummer "Tomorrow Never Knows" (1966) dat, als ik niet beter wist, door The Beatles zelf gespeeld werd.
Daarna volgen The Beatles covers "Dear Prudence" (1968), die eveneens perfect nagespeeld is en "While My Guitar Gently Wheeps" (1968), dat tot de helft precies op het origineel lijkt, waarna Jeremy besluit veel fuzz zijn gitaar te zetten en hij een eigen draai aan het nummer geeft.
Vervolgens speelt hij 2 nummers van Pink Floyd: "Obscured By Clouds" (1972), een puik progressief rock nummer met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme en "Interstellar Overdrive" (1967), een
uitstekende uitvoering, die swingt en tegen het einde psychedelisch klinkt.
Dan volgen 2 covers van The Pretty Things: "It'll Never Be Me" (1969), een lekker in het gehoor klinkende licht psychedelische uptempo song, die een terugkerend ritme en acid rock invloeden bevat en "I See You", een uitstekende licht psychedelische pop song met een aanstekelijk ritme en hoog meezing gehalte.
"So You Want To Be A Rock And Roll Star" (1967) is de eerste van de 3 covers van nummers van The Byrds en hierin speelt Jeremy een swingende uptempo song, die aanzet tot dansen, in "Why" (1966) laat hij me genieten van een prima swingende uitvoering van dit uptempo nummer, dat met veel fuzz gespeeld wordt en acid rock invloeden bevat en in "The River Flows" (1969) krijg ik een prachtige song met een gemiddeld tempo te horen, die een aanstekelijk ritme heeft.
Verder volgen "Everybody I Love You" (Crosby, Stills, Nash & Young, 1970), een puike uptempo song met tempowisselingen en acid rock invloeden en "Peter Gunn" (Henry Mancini, 1958), een fantastische uitvoering van dit instrumentale nummer, dat swingtr als een trein.
"Side-By-Side" van Jeremy And The Lemon Clocks is een meesterlijke schijf met geweldige jaren 60 covers, waar ik van begin tot einde zeer van heb genoten en ik raad liefhebbers van jaren 60 muziek deze schijf dan ook van harte aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten