Review: Blueneck - King Nine (Denovali Records, 2014) (Pop)

Blueneck is een band uit Noord Somerset, Engeland, die in 2000 werd opgericht en bestaat uit: Ben Green - sologitaar, Rich Sadler - sologitaar, Ben Paget - basgitaar Duncan Attwood - zang, sologitaar en keyboards en Johnny Horswell - drums.
De band bracht hun eerste CD, "Scars of the Midwest", in 2006 uit via het Don't Touch Records label.
Daarna kwam Blueneck bij het Denovali Records label terecht, die hun volgende CD's "The Fallen Host" (2009), "Repetitions" (2011) en "Epilogue" (2012) uitbracht en ook hun nieuwe CD "King Nine" uit 2014, waar de band anderhalf jaar aan gewerkt heeft, is door dit zelfde label op de markt gebracht.

"King Nine" bevat 9 songs, waarvan "Counting Out" de eerste is en hierin hoor ik Blueneck een prachtige melodische pop song spelen, die licht donkere ritmes bevat en invloeden uit de ambient en soundscapes bevat.
Daarna krijg ik "Sirens" te horen, waarin de band een rustige song speelt en de muziek de atmosfeer van een ambient nummer uit wasemt, dat naar het einde toe bombastischer wordt, waarna de titel song "King Nine" volgt en hierin laat de band me een uitstekende rustige pop song horen, waarin duistere ritmes de boventoon voeren.
Dan volgt "Man Of Lies" en in dit nummer schotelt de band me een heerlijke pop song voor met een licht hypnotiserend ritme en soundscapes, die in een duistere film niet zouden misstaan. (luister aar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Broken Fingers" hoor ik de band een fantastische rustige song te gehore brengen, die schitterende zang bevat en een aanstekelijk ritme heeft met een enigszins donkere uitstraling en in "Father, Sister" speelt de band een uptempo mix van new wave, soundscapes en zware duistere ritmes, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.
Met "Spiderlegs" laat de band me opnieuw genieten van een rustige donker getinte song met invloeden uit de ambient en in "Mutatis" klinkt de muziek vrij zwaar en depressief, maar ook heerlijk bombastisch.
Het laatste nummer heet "Anyting Other Than Breathing" en hierin laat de band me een schitterende rustige pop song horen met invloeden uit soundscapes en ambient, die een donkere ondertoon bevatten.

Blueneck heeft me met "King Nine" laten genieten van hun zwaar klinkende donkere pop songs, die weliswaar hier en daar iets depressief klinken, maar desondanks heeft de band me toch van begin tot einde met hun muziek weten te boeien, zodat ik maar één conclusie kan trekken en dat is, dat dit album een "must" is voor elke liefhebber van dit genre pop; een aanrader dus.