Daarna richtte hij samen met de toen 16 jarige Andy Babiuk de garagerock band The Chesterfield Kings op, die diverse LP's en singles uit brachten, waarvan de eerste, "I Ain't No Miracle Worker"/ "The Heards 1967", op hun eigen label Living Eye Records, slechts in een zeer beperkte oplage van 500 stuks.
Na hun laatst verschenen CD uit 2009 besloot Greg een solo CD te maken en het resultaat heet "Mississippi Murderer", die een half jaar daarvoor voorafgegaan werd door de 7 inch vinyl single "Mr. Charlie", die via het Mean Dispotion Records label werd uitgebracht, waarop hij akoestische blues speelt.
Voor "Mississippi Murderer" vroeg hij enkele vrienden hem daarbij te helpen en de band die op deze uitgave te horen is, bestaat uit: Greg Prevost - zang, solo- slide-national steel- en akoestische gitaar, maracas,
mondharmonica en tamboerijn, Zachery Koch - drums en tamboerijn, Alex Patrick - basgitaar, tamboerijn en zang en Keenan Bartlett - piano.
Op de CD staan 12 songs, waarvan 5 covers en 7 van de hand van Greg en de eerste daarvan heet "Death Rides With The Morning Sun".
Na de eerste tonen van de muziek en vooral de zang, weet ik meteen al, dat Greg enorme fan van The Rolling Stones moet zijn, want zijn stem lijkt niet alleen op die van Mick Jagger, ook de muziek lijkt op die van The Stones, maar dat wist ik natuurlijk al, nadat ik de muziek van The Chesterfield Kings beluisterd had.
Het nummer is een kruising van blues en rock, waarbij de Stones sound onmiskenbaar aanwezig is en als ik niet beter wist, zou ik denken hier een nieuw Stones nummer te horen en ook "Get Myself Home" bevat die ingrediënten, hoewel de song iets ruiger is.
Vervolgens krijg ik het door Jagger en Richards geschreven "I Ain't Signifying" te horen en daarin laat Greg nogmaals horen, hoeveel zijn stem op die van Mick Jagger lijkt.
In "Hard Time Killing Floor Blues" hoor ik de zang van Greg op een andere manier, waarin hij meer als zichzelf klinkt en deze schitterende blues song wordt in een vrij traag tempo gespeeld.
Met "Stoned To Death" is de invloed van New York Dolls te horen en hierin speelt de band een stevige rock song met blues invloeden, die gevolgd wordt door "Hey Gyp (Dig The Slowness)", een snelle mix van blues en rock.
De volgende song heet "Too Much Junk" er hierin gaat het tempo nog verder omhoog richting punk, maar ook nu hoor ik de blues er in doorklinken.
"Ain't Nothing Here To Change My Mind" is het volgende nummer en daarin neemt de band een stuk gas terug en laat een rustige song horen, waarbij Greg weer in de huid van Mick Jagger lijkt te kruipen.
Nog meer blues krijg ik te horen in "Downstate New Yawk Blooze" en hierin zit een lekker wisselend tempo en een prima harmonica spel.(Luister naar deze song via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Ramblin' On My Mind", dat haast als een akoestische blues klinkt en in uptempo gespeeld wordt, gevolgd door "Never Trust The Devil", een lekker stevige blues rock song en als afsluiter "John The Revelator", een schitterende ruige blues song, waarin de band alles uit de kast haalt en soms tegen het experimentele aan zit.
De muzikale invloeden van Greg (Rolling Stones, New York Dolls, Yardbirds) zijn altijd duidelijk hoorbaar geweest en ook op "Mississippi Murderer" is dat niet anders, wat wil niet zeggen, dat dit een slap aftreksel van die bands is.
Integendeel, want de CD "Mississippi Murderer" is een uitstekend product, dat muzikaal prima in elkaar zit en zeker bij liefhebbers van The Rolling Stones en zestiger jaren bands in de smaak zal vallen.
"Downstate New Yawk Blooze" from "Mississippi Murderer"
Greg 'Stackhouse' Prevost - YouTube
www.youtube.com/watch?v=kY5acqqlaY8
Geen opmerkingen:
Een reactie posten